HÊVÎ

Mîzgîn Amed:

“Di jiyana me de gelek tiştên xweş hene ku şert û mercên jiyanê yên herî zehmet me didine ji bîr kirin. Hin tişt ew qas dijwar in ku carinan hûn di rewşekê de ne ku hûn nizanin çawa tevbigerin û çawa bikin? Tu difikirî ku ew nayê hîskirin û nayê fêmkirin, wê demê tu bêtir fam dikî û dikeve nava hin hestan, tu qala hêvî yê dikî, hêvî tu yî, bi rastî hêvî ew tiştên ku mirov di nav xwe de qîmet didiyê. Hêvî jî beşeke jiyaniye. Ji ber ku hêvî te dibe serkeftinê.
Ji bo hun bigihîjin armancên xwe bi hêvîyeke mezin jiyan dikin. Mîna keştiyeke ku tu carî rêya xwe winda nake, mîna ku li benda rêwiyê dawîn di hundirê wê keştiyê de be, mîna keştiyên ku li qeraxê dikevin, carinan hûn û wan dixwazin bi stêrkan, baranê, ronahiya heyvê, tenê bimînin.

Hûn dixwazin stêrk bibin taca we. Ronahiya heyvê riya te ronî dike û baran hemû qirêjiya te paqij dike û bi xwe re dibe, dibe ku ev bibe mîna revê. Hûn dixwazin hemû bedewiyan bînin û têxin jiyana xwe û bi yên herî bi qîmet re parve bikin, gava ku hûn bêriya mirovên ku hûn jê hez dikin dikin tu dixwazî ​​bayê ZAGROS’ê porê wan bide û bi çermê wan bigire. Kî zane, belkî hebin yên ku li şûna te van bedewiyan çêkin, hembêz bikin û li şûna te dest bidin çermê wan. Ma hûn dizanin ku ez her ku ez li ezmên dinêrim çi difikirim?

Ew ewrê ku li dora serê min digerin ez meraq dikim ku ew hemî li ser serê çend kesan dîgerin? Çend kes ew stêrkên ku ez lê dinêrim, ew jî lê dinîrin? Dilopên baranê yên ku li çermê min dikevin, bi çermê çend kesan dikevin, ji ber ku dibe ku em li cihên cûda bin, lê divê em ji bîr nekin ku em heman ezman parve dikin. Dibe ku em mirovên heman dinyayê bin, lê ezmanê ku em bi hev re lê dinêrin bî hew re hildigirin. Di heman demê de, dema ku stêrkek polar an stêrkek spêdeyê li vê ezman hebe, aştî dê we tije bike, ji bîr nekin, gihîştina rastiyê tiştek zehmete, divê em vê yekê zanibin ji ber ku rastî Rêbertî bixwe ye. Tiştekî zehmet e, ya girîng ew e ku meriv ya zehmet derbaz bike û bigîhije serkeftinê.”